De kans is erg groot dat u als afficionado van de blues beide actoren al aan het werk zag en hoorde. Want zowel Duke Robillard als Wentus Blues Band waren en zijn belangrijke spelers op het bluesforum. Dat u ze samen zag, kan ook, maar die kans is dan weer klein. Het was voor Rootstime dus zaak om dit niet te missen en de heren Duke Robillard & Niko Riippa & Juho Kinaret even voor de camera te halen voordat ze in de MOD in Hasselt een spetterend optreden gaven.

Michael John ‘Duke’ Robillard (°1948) werd geboren in Woonsocket, Rhode Island, in oppervlakte de kleinste, maar in naam de langste (‘The State of Rhode Island and Providence Plantations’) Amerikaanse staat. Een dicht bevolkte staat ook, vandaar de populaire bijnaam ‘Biggest Little State’. De gitarist-zanger, toen nog Mike ‘Honey Bear’ Robillard, richtte in 1967 Roomful Of Blues op, samen met pianist Al Copley. Zo’n twaalf jaar lang bleef Robillard bij de succesvolle band, voldoende om in de bluesgeschiedenis al een vooraanstaande plaats te bekleden. Big Joe Turner en Eddie ‘Cleanhead’ Vinson maakten graag gebruik van de diensten van Roomful. Maar het was nog maar een begin: in 1979 werd hij gitarist bij rock-‘n-roll zanger Robert Gordon, allicht in opvolging van de al even legendarische Link ‘Rumble’ Wray. Robillard werd lid van de Legendary Blues Band, richtte in 1981 een eigen band op die al snel Duke Robillard And The Pleasure Kings ging heten. Onder de vele projecten uit die tijd citeren we enkel de plaat met Dr. John en Ron Levi, ‘You Got Me’ uit 1988.

In 1990 verving Duke Jimmie Vaughan in The Fabulous Thunderbirds, toch een hele eer. Oplettende lezers merken dat Robillard met al die bands schrijlings zat tussen (blanke) blues en rock. Maar intussen verkende hij andere einders, zowel solo als met kleinere gezelschappen (zijn duo met jazzgitarist Herb Ellis) Jazz, blues uit forties en fifties, roots rhythm & blues, jump blues, swing met trio New Guitar Summit hij pakte het allemaal aan, telkens met hetzelfde aanstekelijke enthousiasme. Heel even, in 2013, was hij zelfs tourgitarist bij Bob Dylan! Dat was niet eens een ‘first’, want Duke deed al zijn duit in het zakje op ‘Time Out Of Mind’, één van de beste Dylanplaten (1997) In 2005 was er de cd ‘The Duke Meets The Earl’, duoplaat met Ronnie Earl.

In 2006 toerde hij met… Tom Waits, nog zo’n onverwachte naam (zie verder!) Blues kwam altijd eerst, zoals bleek op het Belgium Rhythm And Blues Festival (‘Peer’ dus) van 2002 waar hij met de Pleasure Kings een bijzonder straf optreden neerzette, waar we bijzonder van genoten hebben. Het was ook de periode dat hij de ene Blues Music Award na de andere behaalde, waarmee bij Buddy Guy naar de kroon stak. De laatste jaren leek hij zich vooral te concentreren op swing en jump blues, zoals zijn concert in De Villa van de N9 te Eeklo aangaf (2009)

Maar dan is er de Wentus Blues Band, bluesband uit Kokkola, Suomi (Finland), die al meedraait sinds 1986, op initiatief van onder meer gitarist Niko Riippa, tevens frontman van Niko Riippa’s Flying Circus, en bassist Robban Hagnäs, tevens de… onderhoudsman van de Wentus Chevy Blues van en de man van de merchandise, manusje-van-alles eigenlijk. Wentus heeft in meer dan drie decennia een geweldige reputatie opgebouwd, onder eigen naam maar nog meer als begeleider van de beste Amerikaanse bluesartiesten. Je moet je eerder afvragen met wie ze niét de hort op gingen. Meer dan 2500 optredens gaven ze, en sinds 1989 (cd ‘Wentus Blues Band’) brachten ze meer dan tien cd’s onder eigen vlag uit. Wij zagen hen schitteren als backing van Phil Guy zaliger, broer van de uiteraard veel bekendere Buddy, in De Boederij in Eine (Oudenaarde) in 2003. Er kwam ook een cd met Phil Guy, en ook één met Dick Heckstall-Smith, de saxofonist van o.a. Colosseum. Geen wonder dat een plejade sterren medewerking verleende aan de dubbele live-cd ‘Family Meeting’, t.g.v. het twintigjarig jubileum van Wentus (2007): Eddie Kirkland, Lazy Lester, Louisiana Red, Eric Bibb, Barrence Whitfield, Kim Wilson, Mick Taylor (Rolling Stones), Sven Zetterberg en nog anderen deden mee.

Duke en Wentus kennen mekaar al heel lang, al drieëndertig jaar, van toen de band in eigen land Robillards support deed (1987) Daarop gingen ze prompt samen op toer in Zweden. Het is dan ook niet verwonderlijk dat Duke speelde op het feest voor Wentus’ dertigste verjaardag, in 2016 dus. Ook de volgende stap was de logica zelve: een plaat tezamen! Sinds verleden jaar is er dan ook ‘Too Much Mustard!’ Die cd werd opgenomen in de Lakewest Recording Studio in Rhode Island. De songs komen voor het merendeel van Wentus. Duke bracht nummers aan die hij al eerder inblikte: ‘She Made My Mind’ (van ‘Rockin’ Blues’ - 1988) en ‘Passionate Kiss’ (van ‘Turn It Around’ – 1991). En er is het titelnummer, natuurlijk. Er zijn ook covers op, van fifties R&B en blueszanger en songschrijver Chuck Willis (‘I Feel So Bad’, zijn best bekende nummer), The Holmes Brothers (‘opener ‘Stayed At The Party’) en Robert Johnson (‘Judgement Day’). Dat er ook een Tom Waits song op zou komen (‘2:19’), stond in de sterren geschreven. Het was namelijk Waits die in tempore non suspecto de cd-titel aanbracht, toen Duke en Tom in 2006 samen een sessie deden.

Wanneer Tom op steeds meer vervorming van de gitaar aandrong, trok Duke een scheef gezicht, want daar had de gitarist van de mooie klanken het moeilijk mee. Waarop Waits: ‘Wat is er aan de hand? Te veel mosterd?’ Ook de cover van ‘First We Take Manhattan (Then We Take Berlin)’ van Leonard Cohen is bijzonder, want die song, bekend in de versie van Jennifer Warnes (en met op gitaar Stevie Ray Vaughan!) van haar inderdaad beroemde ‘Famous Blue Raincoat’ uit 1986, was altijd al een favoriet van Duke: dit is zijn eerste, lang uitgestelde eigen uitvoering. De songs van Wentus dragen bij tot het swingend en dansbaar karakter van ‘Too Much Mustard!’ .

Foto © Manon Houtackers

meer foto © Manon Houtackers